Onder deze noemer opent het Princenhaags museum een tentoonstelling die alles te maken heeft met het feit dat 75 jaar geleden de Gemeente Princenhage werd opgeheven.
Deze tentoonstelling (die het gehele jaar zal worden aangepast) belicht de vele initiatieven die er zijn geweest om het dorpse karakter van Princenhage in stand te houden.
Op zaterdag 14 januari vond de opening plaats van de tentoonstelling voor sponsoren en genodigden. Op zondag 15 januari is de tentoonstelling voor iedereen te bezichtigen van 13.00 uur tot 17.00 uur in het Princenhaags museum, Haagweg 334bis.
Na een welkomstwoord door voorzitter van het Princenhaags museum, Arjan Mulders, was het woord aan drie voorzitters van de Dorpsraad Princenhage: Han Broeders, Jos Schlangen en Marian Verheij.
Han Broeders nam de voorzittershamer in 1990 in ontvangst van de KKP, Kontakt Kommissie Princenhage. Zijn eerste Algemene Ledenvergadering staat hem nog helder voor de geest: “In een hele grote Koe zaten er meer mensen achter de bestuurstafel dan ervóór”. “Met de komst van de HSL, de ontwikkeling van het IABC terrein en de herziening van het bestemmingsplan Princenhage, viel ik met m’n neus in de boter. Als KKP konden we meedenken, samen met de bewoners uit ons dorp. Het kostte vaak meer tijd dan je wenste, volhouden, geduld hebben want je wilt het maximale eruit halen voor de Princenhaagse burger. Maar voor de Gemeente werd de KKP echt een begrip en een aanspreekpunt. In mij tijd kwamen de politieke café’s. De politici kwamen graag, maar altijd op zijn Princenhaags. Dat willen zeggen: Het duidelijk vertellen maar met respect en humor. Er is in de tien jaar dat ik voorzitter was veel gebeurd, maar altijd met één doel: Het moet goed zijn voor de burger van Princenhage”. “Wij zijn een prima voorbeeld geweest voor de andere dorpen die in 1997 zijn geannexeerd”.
“Dan komt er een tijd dat je een opvolger moet gaan zoeken, Jos Schlangen kwam in beeld en Princenhage 800 was een prima test. Maar Jos vond de naam van de KKP maar niets, hij wilde een dorpsraad. Regelmatig werd ik aangesproken als voorzitter van de PKK, en dát was nou net iets teveel van het goede. Ik vond Dorpsraad Princenhage prima!
Jos Schlangen: “Hoe leuk Princenhage is? …. Toen ik voor het eerst Princenhage binnenreed, langs de Voorstraat (officieel de Haagweg), de Haagsemarkt en de Dreef in was ik meteen verkocht, hier wil ik wonen. Toen we na bezichtiging van het huis van de Dreef naar de Haagsemarkt liepen werden we begroet door mensen die dat heel normaal vonden. We kregen meteen het gevoel erbij te horen. Toen Piet Hector en Han Broeders mij vroegen de kar te trekken van Princenhage 800 heb ik dat graag gedaan. Het organiseren van dat feest verliep zonder horten of stoten, met name door de verenigingen van Princenhage wat één groot fijnmazig netwerk bleek te zijn. Kort daarna aanvaardde ik het voorzitterschap van de KKP onder de voorwaarde dat het zou worden omgedoopt tot Dorpsraad Princenhage. Alles was keurig op orde achtergelaten door Han, maar ik vond toch nog 2 doelstellingen waar ik wat aan kon doen. Ten eerste moest de raad verjongd worden en ten tweede respect en erkenning van de Gemeente afdwingen, zowel politiek als ambtelijk. Terugkijkend stel ik vast dat dit allemaal aardig is gelukt. Met Marian Verheij begon de verjonging en daarna sloten nog veel meer jongelui aan. Erkenning bij de Gemeente bleek een taai proces: twee stapjes naar voren, ééntje terug. Marian heeft dat karwei afgemaakt en daarmee de geuzentitel Burgemeester van Princenhage dik verdiend. In de dagen van de overdracht sloeg mij de schrik om het hart: Roobol gaat een hoofdkantoor vestigen op de Haagsemarkt. We kregen visioenen van parkeerproblemen en aantasting van ons dorpse karakter. Nou, beste mensen… dat is reuze meegevallen. Arie en Dinah zijn hier neergestreken en hebben het aanzien van onze markt enorm verbeterd. En dat niet alleen, ze bleken maar al te graag te willen inburgeren. Sinds de beeldenstorm bestaat er een scheidslijn tussen de Roomsen en de volgelingen van Luther en Calvijn. Die weliswaar is vervaagd maar toch diffuus nog aanwezig is. Arie is een soort van een voortrekker, een soort profeet die de laatste restjes van dat verschil aan het uitpoetsen is. Hij staat inmiddels midden in het dorpsleven. Sponsor van de carnaval, voorzitter van de Johanneskerk… wat een combinatie, spreker bij de heropening van ons Mariakapelletje, ondersteuner van ons museum en nu medebestuurslid van de club van 75. Dat kan alleen maar in Princenhage. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan maar dan zou het een lofzang worden over de mensen die Princenhage hebben gemaakt tot wat het nu is. Het zijn vooral de mensen die het leuk maken. ”
Marian Verheij: “Mij krijgen ze hier met geen stok meer weg. Toen ik het stokje overnam.. hoe was dat dan? Er kwamen opeens twee heren op bezoek. Ik was toen voorzitter van het wijkgebeuren West-Twee. Ze hebben mij met een mooi verhaal weten over te halen om zitting te nemen in de Dorpsraad als lid. Later werd ik door Jos gepaaid. Ik ging altijd met Jos op stap naar de Gemeente, ik was een soort van stand-in. Wij waren een eenheid als we bij de Gemeente kwamen.
Hoe doen wij het nu als Dorpsraad anders dan deze heren? Toch wel een beetje anders. De bewoners begrijpen niet altijd wat de Dorpsraad doet, ze denken soms: Wat moeten we daar nou mee, wat kan ik daar nou kwijt? Wij staan niet voor ons eigen belang, maar voor het belang in het algemeen. Wij staan graag voor iedereen klaar . Door de jaren heen is de Dorpsraad in zoverre veranderd: het aanbod is groot, we worden door de Gemeente voor van alles gevraagd. We zijn bezig op het gebied van de ouderen, zorg voor elkaar, wijkplannen, meepraten over beter verdelen van subsidieaanvragen (wijkplatforms), hoe kunnen we meepraten over een deel van het geld van de gemeente (Princenhage Begroot) , ondersteunen van inwoners met lastige akkefietjes tussen Gemeente en projectontwikkelaars, nieuwbouwprojecten, herinrichting van paden en wegen, grote rioleringsprojecten,.. De Gemeente vraagt ons steeds meer aan te schuiven om tot een goede uitvoering van projecten te komen. Wij hebben engelengeduld, heel de Dorpsraad heeft engelengeduld. We zeggen ook: mensen denk mee. Een voorbeeld is Wibout van Dort. Hij wilde graag een eigen kombord met Princenhage erop. Nou.. die borden kwamen er. En nu hebben we dat ook met de putdeksels. Dat zijn voorbeelden van meedenken voor het dorp. De inwoners weten ons te vinden, maar wij vinden dat het nog beter moet. Daarom hebben we aan de inwoners gevraagd op de ALV: wat moeten wij verbeteren? We hebben een hele lijst gekregen, die zijn we aan het uitwerken en we hopen ook zeker er iets mee te gaan doen. Dus nog meer met elkaar te verbinden. Zoek elkaar op, laat weten wat je wil en dan komen we er altijd samen wel aan uit. Samen zorgen voor verbinden …. daar komt altijd iets moois uit. Het nut van de Dorpsraad is nu voor de Gemeente wel duidelijk, dus wij mochten blijven. De Dorpsraad is nu een club van 13 enthousiaste mensen, waar de wijkagent ook altijd bij aansluit. We hopen dan ook dat we de komende jaren nog beter op de kaart komen te staan en dat we alle bewoners weten te vinden, en dat de bewoners ons weten te vinden en dat we samen met u een nóg mooier Princenhage willen maken. Want wie wil hier nou niet wonen? Iedereen weet ….. dat dit de mooiste plek op aarde is. ”
Na de toespraken was het tijd om de expositie te openen. Dat gebeurde door de drie voorzitters, waarna alle aanwezigen een kijkje konden nemen.
Boudewijn van de Calseijde leidde de aanwezigen nog door het hele verhaal van de annexatie met leuke anekdotes uit die tijd.
De expositie is het bezoeken meer dan waard. In de expositieruimte vindt u veel informatie over de annexatie en over verschillende verenigingen in die 75 jaar zoals Dorpsraad, Cecilia, SV Fier, GroenWit, Princenhage’s mannenkoor, C.C. ‘t Aogje, Scouting Sint Martinus en nog veel meer. Gaat u beslist eens kijken.
